Het was september in het woelige jaar 1968; de danslessen in Delft begonnen weer. Samen met mijn broer en twee zussen vanuit Kwintsheul op de fiets naar de Prinsenstad om bij dansschool Wesseling, een begrip in Delft en omstreken, ons de danspassen van foxtrot, tango, Engelse en Weense wals, later gevolgd door de rumba, eigen te maken. Aan het eind van het dansjaar een examen en een bronzen speld. Dat was de inzet. Jongens en heren aan de ene kant in de zaal en de meisjes en dames aan de andere kant. De leraar, die tijdens de les regelmatig kaarsvet (tegen het uitglijden) over de vloer strooide, gaf een teken. Naar de overkant en kies een dame. Ik zat er samen met mijn gym 5 klasgenoot. We hadden beiden een voorkeur. Op het bewuste sein van de meester renden we naar de overkant en konden de dame kiezen die we tevoren op het oog hadden. Dat was de start van een periode die voortduurt tot op de dag van vandaag: de eerste danspasjes in Delft, Dat deed ik toen met mijn partner voor altijd, Els….

50 jaar getrouwd
Ongeveer een half jaar geleden spraken Els en ik over de datum 23 januari 2024, de dag dat we vijftig jaar getrouwd zijn. Wat gaan we doen, hoe gaan we de dag invullen en vooral wanneer? Er waren direct een paar dingen heel duidelijk: niet in januari vanwege het weer, een muziekfeest, een dansfeest met alles er op en er aan met alle familie, vrienden en bekenden die ons altijd tot steun waren (en wij hen) wanneer het even tegenzat.

De columns die Hein van der Zande de afgelopen twee jaar maandelijks voor deze website heeft geschreven, zijn gebundeld in het tweede deel van ‘Belevenissen’. Dit boekje is een vervolg op de bundeling van verhalen die tussen 2019 en 2021 zijn verschenen.
Van de nieuwe publicatie is een ‘flipboek’ gemaakt. Het is te lezen via deze link.
Een pdf-versie van het boekje is te vinden op de pagina met alle publicaties.

In het najaar begint het hart van menig VGW-lid sneller te kloppen. De tweede week van januari gaan we weer: skiën met de Vereniging van Gehandicapte Wintersporters (VGW). Met de bus, de auto of soms het vliegtuig naar Maria Alm in Oostenrijk, al meer dan 35 jaar de uitvalsbasis voor de volwassen zitskiër. Hotel Alpenhof wordt onder leiding van Karin omgebouwd tot een goed verblijf voor een flink aantal mensen met een (grote of minder grote) beperking.

Dit jaar reden Els en ik met Coen, collega en chauffeur mee. Hij, met een hoge dwarslaesie, kwam ons om een uur of acht ophalen. Ik verbaasde me over de ingenieuze wijze waarop hij, met beperkte bewegingsmogelijkheden, alles kon bedienen. Gas geven, remmen, ruiten sproeien en knipperlicht gebruiken, alles met twee handen. En dan ook nog voortreffelijk sturen. De dag vloog letterlijk en figuurlijk voorbij en tegen de avond bereikten we Maria Alm.